Aikido jest japońską sztuką walki obronnej. Tak się mówi, ale co to znaczy? W prostych słowach łatwiej powiedzieć czym aikido nie jest. Aikido nie jest sztuką walki, jaką znamy z oglądanych zawodów sportowych w stylu: boks, karate, MMA, a nawet judo. Oczywiście zawiera elementy wspólne z innymi sztukami walki, posługuje się dźwigniami, rzutami i uderzeniami. Tak samo jak w innych sztukach walki wymaga: koncentracji, szybkości, właściwego czasu i sposobu reakcji. Jednak różni się w sposobie i celu działania.
Przede wszystkim nie trenujemy po to, żeby zwyciężać w zawodach, bo w aikido nie ma zawodów, nie trenujemy po to, żeby pokonać przeciwnika przez jego uszkodzenie, w aikido nie traktujemy napastnika jak wroga. W swoich założeniach aikido jest całkowicie defensywne – nastawione na obronę. Techniki aikido są odpowiedzią na atak przeciwnika. Za pomocą przemieszczenia, obrotów ciała, zmiany pozycji oraz dźwigni i rzutów aikido daje możliwość obrony, także przed napastnikiem mającym przewagę fizyczną. Dzieje się tak dzięki wykorzystaniu energii ataku przeciwnika. W efekcie technik aikido napastnik zostaje odrzucony lub unieruchomiony na ziemi.
Poprzez trening doskonalimy swoje umiejętności, ale i siebie. Staramy się odnaleźć naturalność i relaks w postawie i ruchu ciała, a również w sferze psychiki i ducha. Dzięki treningowi aikido poznajemy i zaczynamy świadomie rozluźniać ciało, zaczynamy przyjmować naturalną postawę fizyczną, a z czasem również psychiczną. Dzięki ćwiczeniom w parach uczymy się relacji z innymi, przełamujemy bariery, uczymy się reagować na różne i zmieniające się sytuacje.
O aikido można powiedzieć, że każdy znajdzie tu to, czego szuka: skuteczną samoobronę, perfekcyjne dźwignie, widowiskowe techniki, zdrową i naturalną sylwetkę, sprawność, kontakt z drugim człowiekiem, ale z czasem również kontrolę, równowagę, pewność siebie, spokój i dynamikę. W efekcie trening aikido to droga rozwoju, to stawanie się coraz lepszym.
Aikido jest sztuką walki utworzoną w 1920 r. przez Morihei Ueshiba (1883-1969), eksperta, który osiągnął najwyższe poziomy w 31 Japońskich sztukach walki.
Fundacja Aikido (Światowe Centrum Aikido AIKIKAI) oficjalnie uznana przez Japoński rząd w 1940 roku powstała dla rozwoju i popularyzacji Aikido w całym świecie oraz nauczania ideałów założyciela (Morihei Ueshiba O-Sensei).
W 1968 roku oryginalna drewniana budowla Aikikai Hombu Dojno została zastąpiona nowoczesnymi budynkami. Pięciopiętrowe Dojo mieści się w Tokio, zawiera trzy oddzielne sale ćwiczeń, łącznie z 250 tatami. Aikikai Hombu Dojo jest centrum Aikido kierowanym przez wnuka założyciela: Moriteru Ueshiba Doshu (od 1999r.)
Morihei Ueshiba
1883 – urodzony 14 grudnia w mieście Tanabe, Prefektura Wakayama, Japonia.
1912 – przeniósł się do Prefektury Hokkaido, gdzie spotkał Sokaku Takeda, uczył się od niego Daito-ryu Aiki-Jujitsu
1919 – spotkał O. Deguchi
1927 – przeniósł się z rodziną do Tokio i zaczął uczyć drogi Aiki.
1960 – dostał medal Shiju Hosho od japońskiego rządu.
1969 – odszedł 26 kwietnia, w wieku 86 lat.
Kisshomaru Ueshiba
1921 – urodzony 27 czerwca w Ayabe.
1946 – ukończył Uniwersytet Waseda, wydział nauk ekonomicznych i politycznych.
1956 – dał pierwszy pokaz i zaczął uczyć Aikido.
1957 – wydał pierwszą książkę.
1969 – przybrał tytuł Aikido Doshu.
1995 – otrzymał medal Zui Hosmo od japońskiego rządu.
1999 – odszedł 4 stycznia w wieku 77 lat.
W Polsce aikido pojawiło się już w latach 50-tych XX wieku, ale pierwsza stała sekcja aikido to 1976 r. Założył ją Marian Osiński w Szczecinie. W 1979 r. odwiedził Polskę pierwszy japoński instruktor: Toshikazu Ichimura 6Dan, oddelegowany do Szwecji przez Aikikai.
Pierwsze egzaminy na stopnie dan odbyły się w 1986 r.
Przez cały ten czas polskie aikido było mocno wspierane przez Szwedzki Związek Budo. Jednak ze względu na trudności w kontaktach z nauczycielami z dużym doświadczeniem rozwój następował powoli.
Dopiero w 1990 roku powstała Polska Federacja Aikido – pierwsza ogólnopolska organizacja uznana przez Światowe Centrum Aikido AIKIKAI.
Od tego czasu, również ze względu na ułatwienia w komunikacji pomiędzy Polską a innymi krajami, do naszego kraju zaczęli przyjeżdżać nauczyciele z Japonii, Francji i innych krajów.
Zaczęły powstawać liczne kluby.
W 1990 r. pierwszy raz przyjechał do Polski Christian Tissier (obecnie 8Dan). Dzięki uprzejmości Sensei’a Tissier, wielu instruktorów mogło nieodpłatnie szkolić się w jego Dojo w podparyskim Vincennes, a jego uczniowie tacy jak Pascal Durchon i Philipe Orban corocznie odwiedzają Polskę do dzisiaj.
Rozwój polskiego aikido stał się bardziej dynamiczny, a w 1995 r. powstał nasz Kielecki Klub Aikido Jaf.
(więcej o aikido w Polsce: http://www.aikido.org.pl/)
AI – to znaczy miłość.
KI – uniwersalna zasada, siła życiowa, odwaga; znajduje się w każdej osobie.
DO – droga.
Aikido tłumaczone jest jako “droga w harmonii z Ki”.
BUDO jest ścieżką wojownika. BUDO pochodzi ze zjednoczenia technik, ciała i serca.
Siła w Aikido wyrażona jest delikatnie. Ruchy wzorowane na naturze są: sprawne, racjonalne i delikatne, a nasze centrum jest nieruchome i stabilne.
Aikido utrzymuje stabilne centrum z naciskiem na kulisty obrót i okrężne ruchy. Zasada kulistych obrotów sprawia możliwość obrony przed przeciwnikiem o lepszych warunkach fizycznych i większym doświadczeniu. Chociaż ruchy Aikido są delikatne i płynne – jak w naturze, to po dodaniu delikatnej siły stają się bardzo skuteczne.
Łagodność Aikido sprawia, że przyciąga ono mężczyzn, kobiety i dzieci, bez względu na wiek. Rozwija nie tylko sprawność fizyczną, ale także osobowość i ducha. Praktykując Aikido nie tylko nabieramy doskonałości i zręczności, ale kształtujemy swój charakter według zasad natury.
Aiki szuka umiejętności pokonania ego i wrodzonej nieszczerości w bitwie z wrogiem. Aiki jest ścieżką przebaczenia i harmonii z otoczeniem, naturą, także wrogiem.